Gdzie założyć własne państwo?
W rękach muzułmanów wciąż pozostawał obszar, który był kluczowy dla utrzymania się krzyżowców w Ziemi Świętej. Mianowicie północne państwa krzyżowców, czyli Księstwo Antiochii i Hrabstwo Edessy były oddzielone od Królestwa Jerozolimy pasem ziemi, które zajmowały muzułmańskie emiraty, z których najznaczniejszym był ten ze stolicą w Trypolisie, rządzony przez Fachr al-Mulka. Co prawda przyjaźnie odnosił się do krzyżowców, jednakże to wcale nie musiało trwać wiecznie.
Szczegółowa mapa Ziemi Świętej po I Wyprawie Krzyżowej |
Zalążek hrabstwa Trypolisu
W grudniu 1101 r., na czele armii złożonej głównie z niedobitków nieudanych krucjat 1101 r., ruszył z Antiochii do Jerozolimy, aby wypełnić swą przysięgę odwiedzenia Grobu Świętego. W czasie drogi, dzięki pomocy floty genueńskiej, zajął Tortosę (luty 1102 r.) i tam już się zatrzymał. Przez następne miesiące umacniał swoją władzę w okolicach Tortosy, w tym czasie wygrał bitwę mimo dwudziestokrotnej (!) przewagi muzułmanów, o czym więcej przeczytasz tutaj. Wiosną 1103 r. niepowodzeniem zakończyła się jego próba podbicia równiny Al-Bukaja, nie powiódł się również szturm na Trypolis ze wsparciem floty genueńskiej. Rajmundowi udało się jednak zająć Dżubajl, a następnie zbudował twierdzę zwaną Górą Pielgrzymią, bardzo blisko Trypolisu, tak, że odciął to miasto od dróg lądowych, wciąż jednakże Trypolis dysponował ogromną flotą handlową. W końcu Rajmund zmarł 28 lutego 1105 roku, co wywołało powszechną żałobę wśród wszystkich krzyżowców.
Trzech pretendentów
Rajmund pozostawił kilkumiesięcznego zaledwie syna, Alfonsa-Jordana. W Tuluzie, europejskich włościach Rajmunda, władzę sprawował Betrand, syn z nieprawego łoża. W Torosie, jako regent niepełnoletniego Alfonsa-Jordana, rządził Wilhelm-Jordan, daleki krewny zmarłego hrabiego Tuluzy. Tymczasem matka Alfonsa-Jordana zadecydowała, że wraca do Tuluzy wraz z jej synem. Tam doszło do układu rodzinnego - małoletni, legalny syn Rajmunda miał zostać hrabią Tuluzy, natomiast Bertrand ruszy w lecie 1108 r. objąć posiadłości w Ziemi Świętej. Spodziewał się on doskonale, że Wilhelm-Jordan łatwo władzy nie odda, dlatego też do Tortosy przybył na czele znacznego, bo czterotysięcznego, hufca.
Krzyżowcy |
Sukcesy Wilhelma-Jordana
Tymczasem regent Tortosy nie próżnował. Ciagłe oblężenie Trypolisu spowodowało, że obrońcy zaczęli cierpieć głód. Natomiast w walkach z pobliskim emiratem w Himsie odniósł znaczące zwycięstwa - jego armia składająca się z zaledwie 500 osób, w błyskotliwy sposób pokonała wojska muzułańskie. Zdobył także ważną twierdzę, Arkę. Po takich sukcesach ani myślał oddawać władzy przybyłemu Bertrandowi. Poprosił o pomoc Tankreda, władcę Antiochii, w zamian za uznanie się jego wasalem. To samo zrobił też Bertrand, jednak prośbę swą skierował do Baldwina, króla Jerozolimy. Sprawę postanowiono rozwiązać, spotykając się pod murami Trypolisu.
Powstanie Hrabstwa Trypolisu
W czerwcu 1109 r. wszyscy czterej baronowie zgodnie stawili się na wyznaczonym miejscu. Uzgodniono, że Wilhelm-Jordan zachowa Tortosę i Arkę, i zostanie wasalem Tankreda, zaś Bertrandowi przypadnie Dżubajl i Trypolis, oraz zostanie lennikiem Baldwina. Potem wspólnie przystąpiono do oblężenia twierdzy. Trypolis, odcięty z lądu i z morza (przez flotę genueńską i prowansalską), 12 lipca 1109 r. poddał się. Układ podziału ziem między Bertranda a Wilhelma-Jordana został dochowany, a także uzgodniono, że w przypadku śmierci jednego z nich, drugi przejmie wszystkie posiadłości. Niedługo potem w tajemniczych okolicznościach Wilhelm-Jordan zginął przeszyty strzałą, i Bertrand założył Hrabstwo Trypolisu.
Obszar Hrabstwa Trypolisu |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz